Als je kan leven vanuit een diepe verbinding met jezelf, heb je verder niets meer nodig
We zijn allemaal constant in beweging en constant in verandering. In deze tijdlijn wil ik laten zien waar ik vandaan kom, wat mijn ervaringen zijn, waarom ik ben zoals ik ben, wat ademwerk voor mij betekent heeft en waar ik nu sta.
​
Mijn kinderjaren waren fantastisch!
Ik kwam niets te kort. Ik en mijn 2 broers hadden alles wat ons hartje begeerde. Onderdak, eten, school, vrienden, trampoline, skeelers, zwembad, etc, etc.. Onze ouders werkte er hard voor.
Altijd lachen met vriendinnen. Altijd lachen, ook als ik op mijn bek ging. Ik vond wel een weg om mijn emoties ergens kwijt te kunnen. Sporten en dansen bijvoorbeeld! Ik had ook zoveel energie dat ik het wel ergens in
kwijt moest. Het was voor mij een onbezorgde tijd waarin ik vol in het moment leefde.
​
17 augustus 1991: Toen werd ik geboren!
Woonplaats: Bladel (Noord-Brabant)
Daar heb ik gewoond tot mijn 24e
Daarna ben ik kort verhuisd naar Amsterdam (vreselijk!) en daarna naar Amersfoort (net zo gemoedelijk als Brabant).. Nu woon ik vrij en blij in Soest. Ik ga nog heel vaak naar Bladel toe om familie en vrienden op te zoeken.
En natuurlijk om de kracht van ademwerk te verspreiden!
Mijn tienerleven
​
Ik deed nooit mee met mode-trends. Ik vond dat vreselijk. Ik trok gewoon aan wat ik zelf mooi vond en waar ik mij goed in voelde. Het interesseerde mij niet wat een ander van mijn kleding vond. Ik droeg vaak wijde broeken. "HipHop kleding", en soms "Skater kleding".. Ik vond dat wel stoer denk ik.. haha.
Ik leefde altijd volgens het principe: goed is al lang goed! Vooral niet te veel moeite stoppen in dingen die je eigenlijk helemaal niet leuk vindt om te doen. Zonde van je kostbare tijd.
Ik haalde mijn examens met magere zesjes en zeventjes. Super goed! Waarom
moet dat getal hoger zijn?
Ik begreep het nooit.
Nog steeds niet..
Geen studie-nerd wel een lol-broek!
Ik was dus geen studie-nerd. Nope, not at all.
Ik zette in de pauze alles op z'n kop. Dan moest echt even al mijn energie eruit. Kletsen met vriendinnen. Gek doen. Achter jongens aan zitten. Rennen, vallen en weer opstaan. Er was altijd wel iets te beleven in de pauze. Als de lessen daarna weer begonnen viel ik heel vaak in slaap. Dit ging zo door tot mijn allerlaatste studie. Het is een wonder dat ik geslaagd ben.
Ik wilde naar buiten. Ik wilde dansen. Ik wilde spelen. Ik wilde op avontuur. Ik wilde nieuwe vrienden maken. Dus dat is wat ik in mijn vrije tijd deed. En daar genoot ik zo van!
​
Dansen in mijn slaapkamer tot ik er
bij neer viel
​
Al mijn hele leven was ik aan het dansen. Dansen was echt mijn grootste hobby. Ik zat bij allerlei dansgroepen, deed overal optredens en deed graag mee aan playbackshows. In mijn slaapkamer danste ik uren tot ik helemaal leeg was en het zweet van me af droop.
Door het dansen heb ik keuzes durven maken. Ik wilde grotere optredens, dus ging ik in Eindhoven dansen. Wat er toe leidde dat ik met Guus Meeuwis een videoclip mocht opnemen. Ik was vijftien! Ik ging auditie doen voor So You Think You Can Dance. Ik had nét mijn rijbewijs en was niet door naar de volgende ronde. Maar ik was echt zo trots op mezelf!
​
En nog meer dansen
Toen ik 18 was begon ik mijn eigen dansschool. Ik deed het gewoon. Ik dacht er niet bij na. Waar valt er over na te denken? Ik loop vanzelf wel met mijn neus tegen de paal aan als het nodig is, toch?
Binnen 6 maanden had ik 5 groepen! Inclusief een groep voor geestelijk gehandicapten. GE-WEL-DIG! En zij vonden dat ook.
Dit deel vind ik het moeilijkst om te delen..
Ik kreeg vaak opmerkingen als:
“Jij kan zo goed genieten”
“Jij straalt helemaal”
“Jij durft echt schijt te hebben”
“Jij gooit alles zo makkelijk eruit”
“Hoe doe je dat?”
Enorme complimenten waar ik toen nog niet bij stil stond.
Ik klapte altijd dicht.
​
Het enige wat ik altijd zei was:
“Jij kan dat ook hoor!”
“Maar hoe dan?”
Ja weet ik veel hoe dan.. Gewoon genieten. Gewoon doen. Gewoon schijt hebben. Gewoon jezelf zijn. Gewoon in het moment zijn.
Festival life
​
Ik vond en vind het nog steeds heerlijk om naar festivals te gaan. Het geeft mij zo'n enorm vrij gevoel! En er zijn heel veel andere mensen die ook volop aan het genieten zijn. Toch?
​
Maar toen zag ik ook de andere kant. Ik zag de mensen die festivals als uitvlucht zagen. Vluchten van de realiteit. Vluchten van hun problemen. Drugs en alcohol werden niet meer met mate en puur voor plezier gebruikt, maar ten overvloede en om gedachten even uit te zetten. Ik schrok ervan bij hoeveel mensen dit werkelijk zo was.
Mijn drang om mensen te laten ervaren wat het is om helemaal in het moment te kunnen zijn
en intens te kunnen genieten
(zonder drugs en alcohol dus)
werd steeds groter.
​
Klimaatdepressie
​
Ja zo mag ik het wel noemen. Rond mijn 26e zat ik in een klimaatdepressie. Onze mooie wereld, waarop ik en anderen al zo lang een mooi leven hebben, gaat naar de knoppen. Allemaal dankzij de mensheid. WTF zijn we aan het doen? Wat doen we hier dan?
​
Het klopte totaal niet met hoe ik mijn leven aan het leiden was. Gezond en intens gelukkig. En nu maken we de aarde ziek, onbewoonbaar en zie ik alleen maar mensen depressief worden en in een burn-out raken.
​
Het raakte mij. Ook de Corona periode raakte mij. Het ontstond allemaal ondanks de mensheid zelf. Hoe kun je jezelf zoveel leed aan doen? Wat ging hier al jaren niet goed?
​
Boosheid, verdriet en verzet
​
Ik werd boos. Boos op de mensheid.
Ik werd angstig, omdat ik geen groene
toekomst meer voor me zag. En ik zie al helemaal (en soms nog steeds niet)
een groene toekomst voor mijn kinderen.
Ik wil geen kinderen op deze aarde zetten. Niet op een aarde waar het alleen maar draait om macht en geld. Ik dacht écht dat het ergens anders om ging. Om leven. Om genieten. Om te zijn. Ik had veel verdriet. Ik ging mij verzetten. Ik moest íets doen om de wereld groener te maken en de mensen positiever. Ik ging heel veel geld uitgeven aan goede doelen die zich inzetten voor een groene planeet. Ik ging alles doen om duurzaam te leven. Ik ging deelnemen aan klimaatmarsen. Ik sprak mijn frustraties uit en werd voor gekkie verklaard.
Ik had er alleen mezelf mee
​
Gelukkig kwam ik er vrij snel achter dat ik dit niet lang zou volhouden. Ik heb hier alleen mezelf mee. Ik kan er niks aan doen dat het klimaat achteruit gaat. Ik heb er ook geen oplossing voor.
​
Mijn diepste tranen
​
Volgensmij was ik 27. Tijdens mijn allereerste ademsessie kwam alles los. Net zoals altijd, ging ik er gewoon vol voor. Ik wist niet wat mij te wachten stond. Ik zie wel. Het begon met tintelingen in mijn hele lichaam en later begon ik heel hard te lachen. Want dat was immers wat ik altijd deed. Zoveel mogelijk blijven lachen. Maar ik hield het niet meer. Ik was op, leeg en zat ook nog steeds in mijn klimaatdepressie. Het lachen ging over in huilen. Tranen. Zoveeeeel tranen. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Het waren zoveel tranen dat ik niet meer wist waar ze allemaal vandaan kwamen.
Maakte ook niet uit...WAT EEN OPLUCHTING!
Ik wist het meteen!!​
​
Zo kan ik mensen weer in contact brengen met hun lichaam!
Zo kan ik mensen weer laten voelen!
Zo kan ik mensen leren om verbinding te maken met zichzelf!
Zo kan ik mensen leren om weer gelukkig te zijn met zichzelf!
​
Gelijk aan de studie​
​
HUH ik?! studeren?! Dat deed ik toch alleen maar omdat het moest. Nooit voor de lol. Maar ik voelde zo sterk dat ik hier meer mee moest doen. Ik ben gelijk cursussen en opleidingen gaan volgen in pranayama en breathwork. En ondertussen was ik veel aan het experimenteren met mijzelf. Wat kan ik allemaal aan mijzelf genezen door middel van ademwerk?
Start van mijn spirituele reis
​
Ademoefeningen, mediteren, mindfulness, pranayama, verbonden ademen, ik was niet meer te stoppen. Ik wist dat hier de sleutel lag tot een optimale mentale, emotionele en fysieke gezondheid. Ik heb mijzelf van mijn inspannings-astma afgeholpen door simpelweg goed te leren ademen! Hierdoor heb ik ook minder last van mijn hooikoorts en eczeem klachten. Ik voelde mij NOG fitter en energieker dan ik al was. Voor mijn gevoel had ik goud in handen. Hier begon dan ook mijn persoonlijke spirituele reis.
Rust, vertrouwen en liefde voor het leven
​
Ik had geen last meer van onrust ("ik moet dit nog, ik moet dat nog" - "als ik dit nu eet, moet ik morgen gezonder eten" - "als ik nu niet ga sporten, moet ik het wel inhalen" - "ik moet zo duurzaam mogelijk leven", etc, etc...)
​
Ik had een diepe rust en vrede gevonden.
Ik had een diep vertrouwen gevonden en de liefde voor het leven die ik altijd al had was weer helemaal terug!
Als ademcoach aan de slag
​
In 2019 ging ik als ademcoach werken naast mijn vaste baan als podotherapeut. Wat een geweldige job had ik erbij! Ik had nu een supertool in handen waarmee ik mensen weer in contact kan laten komen met hun lichaam. Dit is mijn pad. Ik voel het. Ik ga hier meer mee doen. Baan als podotherapeut opgezegd. Spullen gepakt en 6 maanden met de camper op reis geweest. Nog meer tijd om na te denken wat ik wil met dit leven en hoe dat eruit zou moeten zien. Wat ga ik manifesteren? In welke vorm gaan we het gieten? Heerlijk om zo vrij te kunnen zijn dat je daar over na kan denken en dat je het ook werkelijk kan doen!
LETS GO!
​
Ik wist het zeker toen ik terug kwam in Nederland. Ik wil verder met ademwerk. Ik ga alles op alles zetten om zoveel mogelijk mensen te bereiken met mijn ademwerk. Met de magie van ademwerk. Zodat we allemaal terug in contact komen met ons lichaam. Ook jij! Zodat je kan leven vanuit je intuïtie. Je kompas! Zodat emoties mogen stromen. Zodat je kan leven en kan genieten van de allerkleinste en simpele dingen op deze prachtige aardbol! Want hoe bewuster men van zichzelf wordt, hoe bewuster we van onze omgang met de planeet worden. En daar help je dus niet alleen jezelf mee, ook de aarde!
MEI en JUNI 2023
​
Ik ben uit het veld geslagen. Ik ben uit de grond getrokken. Ik ben het contact met mijn lichaam helemaal kwijt. Ik zit gevangen in mijn hoofd. Ik weet het niet meer. Wie ben ik? Wat doe ik? Welke keus moet ik nu maken? Ik zwem, ik zwem, tot ik bijna onder ga. Zoveel pijn en zoveel verdriet waar ik mee moet dealen. Ik moet mijzelf weer gaan helen. Er zit een scheurtje in mijn hart. Ik ben bang dat het scheurtje nooit meer weg gaat. Dat ik nooit meer de oude wordt. Ik ben bang om weer contact te maken met mijn lichaam. Ik ben bang om te voelen wat daar zit. Ik wil niet constant verdrietig zijn. Maar het is wel hoe ik mij nu voel. Ik moet en zal er ruimte aan gaan geven. Ik kan hier niet in blijven hangen. Voor het eerst in mijn leven voel ik wat het is om NIET in verbinding te staan met je lichaam. Wat een narigheid. Voor het eerst in mijn leven zit ik in de wereld waar vele mensen vastzitten. Vanwege trauma's, vastzittende emoties of angsten en onzekerheden. Ik begrijp het nu helemaal.
Ik leef met jullie mee. Maar ik ga hier zo snel mogelijk weer weg. Aan jou de keus of je meegaat. Ik wil je graag meenemen!
HEDEN
​
Ik ben weer aan het zakken in mijn lichaam.
Ik wist niet of ik het verschil nog zou gaan voelen, maar nu weet ik 100% zeker dat er een verschil is!
​
Ik wandel op blote voeten door de bossen.
Ik mediteer en doe ademoefeningen.
Ik dans veel!
Ik neem de tijd om aan te voelen waar ik behoefte aan heb en ik uit dat.
Mijn emoties mogen er zijn.
Ik ben bezig met aarden.
Het gaat goed.